"Yalan! Dünyada Ölümden Başkası Yalan mı?''
Çoktandır canım yazı yazmak istemiyor, nereye baksam ölüm görüyorum, ölüm duyuyorum. Televizyonda bütün kanallarda ölüm, gazeteler öyle, insanlar ölüm konuşuyor. Fakat yazar olarak yazmaya mecburum. Gerçekleri yazmaya okurlarıma ışık  olmaya.
Depresyona girdim, çıkamıyorum, kendime baktığımda sadece koşturan, hem de deli gibi koşturan birini görüyorum. Ya da, iki gün, üç gün uyuyan ,uyumaktan başka bir şey yapmayan, hiç bir işe yaramayan bir tip. İçimde sürekli kırılan, hattâ ölen bir şeyler var. 
Eskiden olsa, depresyon da neymiş, daha girerken, çıkmak isteyen bir olgu olurdu benim için. İçimdeki çocuk, o anda isyan eder, hemen çabucak kaçardı o amansız hastalıktan. 
Şimdilerde ise sadece nefes almak isteği var. Boğuluyorum sanıyorum. Nefes almak için İda 'ya gitme programı yaparken, hattâ düşlerken, kendimi Silivri'de buluyorum. Programıma sadık olmayı beceremiyorum. Neyse ki, Silivri çok yakın, koşturmalarıma da engel değil. Hafta başı Silivri, hafta ortası B.evler, arada Çekmece, Dernek derken, delicesine bir koşturma içerisindeyim. Bu arada nerede yorulduğumu hissedersem orada uyuklama modu. 

Zaman zaman sadece televizyonda haberleri sürekli dinliyorum, diğer zamanlar sadece kısık bir ses oluyor hayatımda. Gerçi televizyonlarda ilgimi çeken hiç bir program da yok ki. Koca yaz sadece parmakla sayılacak kadar az kitap okudum ben, hem de benim gibi bir kitap kurdu, mümkün değil işte bu da bir depresyon göstergesi. 
Yemek ve giysi de önemini yitirdi hayatım da, hattâ çok sevdiğim müzik bile yok, hobilerim elini çekti hayatımdan. Bir deniz kenarında oturup, martılara simit atarak, onları dinleyerek bir şeyler okuyup yazmak, yok hiç biri yok hayatımda, sinema tiyatro, epeydir izlemiyorum. Buna sebep, televizyon ve de medyadan izleyip okuduğum haberler, çoğu zaman şehit haberleri, kadın ölümleri, diğer haberleri bir çoğumuz biliyoruz, o yüzden buradan yazmıyacağım. Bu haberler beni gerçekten derinden yaralıyor, daha doğrusu, yaralarımın tekrar açılıp kanamasına sebep oluyor. Çok ama çok üzülüyorum. Gencecik fidanlar daha açmadan soluyor. Dünyaya doymadan, hayattan koparılmaları korkunç bir yeise sürüklüyor beni. Bu duyguyu yaşamama sebep, öncelikle canım evlâdımı genç yaşta, hayatının baharında kaybetmiş olmamdır. Hiç bir sebep olmadan, başı bile ağrımadan, bu dünyadan göçüp giden evlâdımın arkasından evladını kaybeden her anne gibi yarım kaldım. Ondan önce ölmediğim, için suçluluk duydum. O kara toprağın altında yatarken, ben yiyor, içiyor gezip dolaşıyordum bu da bana zul geliyordu . Gerçi ondan sonra bir tımarhanede yatmadığım kalmış, zorla kendime gelmiş, daha doğrusu gelmek zorunda kalmıştım. 
Sağolsunlar, sevenlerim, ailem, ve oğlumun arkadaşları, beni yalnız bırakmamışlardı. Ve hep hayalini kurduğum, bir gün mutlaka yazacağım dediğim halde hep ertelediğim en sevdiğim şey yazmak hayata dönmeme vesile olmuştu. Hep yazıyor, yazıyordum. Sevenlerim etrafımda, ve bana destektiler . Oğlum hayatını kaybetti ve ben hala yaşıyorum, duygusundan beni kurtarıp, hayata tutunmama yardımcı olan herkese ve yazım hayatına girmeme vesile olan facebook arkadaşlarıma ayrı ayrı teşekkür ederim.

İşte durum böyleyken, tam da ben kendimi yeniden keşfedip, hayata bir şeyler katmanın, üretmenin zevkine varmışken, canım vatanımda yaşanan acı terör olaylarında hayatını kaybeden, gencecik ölenler, beni hayattan tekrar çekip aldı. Depresyondayım!. Ölen her gençle birlikte,kalbimden bir şeyler kırılıyor, yavaş yavaş tükeniyorum. Neden diyorum,neden ölümler var.Tabii ki ölüm var, belki de olmalı...Eğer düzenleyici ben olsaydım, sıralı ölümler yazardım, hasta yorgun ve yaşlıları alırdım.Vatana ihanet edenleri katil ve sapıkları, kadına el kaldıran acizleri alırdım. Dünyayı çicek behçesi yapmak isterdim.İnsanı insan görmek isterdim. Silah ve siyaset kesinlikle istemezdim. Silah ve siyaset dünyayı kan gölüne çeviriyor, çocukları katlediyor,oysa çocuklar büyümek ve yaşamak içindir, uçurtma peşinde koşmak içindir. Çocuklar dilendirilmek ve pis emellere ulaşılmak için değildir. Çocuklar gülesi ve korunulası, sevilesi içindir. Ve.... hele de biraz büyüyüp 20 li yaşlara gelince hain terör kurşunlarıyla tazecik hayatlarını kaybetsinler diye değildir.

İşte bu nedenle depresyondayım. Düşünüyorum! kafam karmakarışık. Dünyada ölümden başkası yalan diye başlık atıp,olayı başka yere sürüklemedim sanırım, kafamı toparlıyamıyorum. Depresyon denilen bu kötü illetten kendimi kurtarmam lazım. Oğlum hep derdi bana ''yaz anne yaz,yazmalısın...'' Ve ben yazmalıyım depresyondan çıkmak için, 

Benim durumumda olan tüm anneleri şevkatle kucaklıyor, sonsuz sabırlar diliyorum.

Teşekkürlerimle,saygılar.

Anadolu Kültür Sanat ve Mozaik Derneği Genel Sekreteri Sengül YILDIRIM