Merhaba sevgili okurlarım; 

İstanbul'da bir yerden bir yere gitmek o kadar zor ki, bir de araba kullanmak zorundaysa o  insana allah kolaylık versin. Ne yazık ki görüyorum ve kızıyorum. Trafik çok, hata yapan, hız yapan çok, o kadar sabırlı olan ben bile sabrımı tüketiyorum, ağlamaklı oluyorum. Bazen araba kullanmadığım için kendime kızsam da çoğunlukla dua ediyorum. Şükürler olsun ki direksiyonda değilim. Sürekli direksiyon sallayanlara allah kolaylık versin. 

Evet, trafik çok ama her şey çok İstanbul'da. Araba çok, insan çok, alışveriş merkezi çok. Olay çok, en çok zoruma giden de insanlar modernleşeceğine, sanki daha da ilkel olmaları. Yapılar çok modern. Tamam yapılar modern de bu kadar insan, araba ve konut çokluğunda şehir içinde yollar az. Artık ulaşıma kafi gelmiyor. İstanbul'da bir yerden bir yere gitmek mesafe az da olsa çok zaman kaybına neden oluyor. Bazı yerlere metrobüsle çok kolay ulaşabilirsiniz. Fakat o da öyle kalabalık oluyor ki. Üst üste balık istifi, binebilirsek biniyoruz. Ve binebilirsek o kadar çok şanslı addediyoruz ki kendimizi, mal bulmuş magribi gibi oluyoruz. Bir de sevinç çığlığı atıyoruz çoğu zaman çocuklar gibi.

Epey bir zaman önce canım Çamlıca'ya gitmek, oradan İstanbulu seyretmek şehirden kaçıp nefes almak istedi. Gördüğüm manzara beni çok üzdü, her yer gibi orası da nasibini almıştı, kalabalıklaşmıştı.
Ve oturup bir şeyler karalamak istedim, eh biraz yazdım, ama düşlediğim yazı değildi tabii ki, hayatın zaten düşlediğim gibi olması mümkün değil, fakat Çamlıca bari düşlerimdeki gibi kalsaydı.
Şimdi sizlere karalamamı sunuyorum;